''Duhet të ngrihem. Ja po provoj...uffff... ehhh sa herë e kam bëre
me padëshirë këtë gjë edhe pse kockat nuk më dhimbnin atehere,shpirti
po. Më pikonte si plaga e hapur ,më lëngonte por prapë me thoshte
''ngrihu , të presin katër frymë'' ,,, jo, më shumë se katër...një
tjetër jetë gjallonte me mua të gjallën e pa gjallë, gruan , nënën që
duhej të ishte edhe baba pas ikjes se tij....Ikje pa kthim ku kthimi
mbeti ëndërrimi apsurd.
Ja u ngrita edhe sot,,,si 90 vjetët e
jetës time që më ngjasojnë me një film që nuk do kisha dashur ta shifja
kurrë edhe pse jetova aty .
Jetova aty, po po.Mora frymë, u
sfilita nga mëngjesi deri në mbrëmje e kurrë nuk u ankova as nuk shtriva
dorën për ndihmë ,por mëngjesin tjetër edhe pse më e pashpresë u zgjova
me vrullin që etja për mbijetesë ndjell.
Nuk ecja ,por vrapoja .Nuk jetoja,por mbijetoja. Nuk shpresoja por shfryja urrejtjen ,pakënaqësinë, zhgënjimin.
Askush
nuk i dëgjonte rënkimet e mia përvec qënies së pafaj që frymonte në
fatalitetin tim,,, ndoshta padashur e mallkova,,,ahhhh a thua ta kem
mallkuar pafajësinë që rritej brenda meje ?!
S'e di ! Padija në
është fatkeqësi apo mallkim, të gjitha bashkë . Si m'u vërsulën të
tria!Ishin kohe te erreta...Kohe qe mbillnin vetem erresire...
Dhe
ja mes fryteve te erresires se asaj kohe jetoj prap 90 e ca vite
kujtese,,,e turbullira para syve qe akoma ferkojne pabesine e te
djeshmes...
Po ngrihem...uffff sa dhemb shpirti brenda trupit qe
vetem lengon , jo prej dhimbjes,por prej mungeses se atyre qe mund ti
sherojne ato, jo prej plages,por prej mosdijes pse shpirtit i lindin
plage...
Jane shume vite ...
Nuk di edhe sa do jene...
Si njerezit qe ikin jane vitet,,,
Si njerezit qe do te vijne ne jete e ne nuk i njohim vecse si femije u gezohemi pafaj duke i pritur me gezim ...
Ardhshin te bardhe''!
No comments:
Post a Comment