Qytetit tim

Nuk ia bëra dot asnjë hotel qytetit

as kafene a kjoskë,

as shtesë pallati, por në t'vetmen librari si në tempull futem...

I pandalshmëm vrulli ofensiv

i pushtuesve

joturq

fundfillimi i këtij shekulli barbar, barbarësh.

I bëra foto qytetit...

e për ore të tëra u zhyta

jo në detin blu, por në blunë e thellë mendim.

C'të dhemb më shume qyteti im?

sulmi barbar apo ikjet pa kthim?

E vizitoj parreshtur qytetin tim

edhe pllakat e thyera teksa numeroj

kalldremeve të vështira

ku qytetaria si mozaik i thyer

zhurmshëm vallëzon

me zërat ku ndjehen ca lutje t'përmallta.

Ia ndjeva ikjet

e vera më dhimbsej

kur studentët i rralloheshin

e hapat fin nën bli

prej fluturime sorrash pushtoheshin

Nëpër cdo ikje fjalët kalbëzoheshin

si gjethe vjeshte.

E prej atëherë

vjeshtës xheloze me xhelozi

ia ''ruaj'' cdo gjethe.

Dhe kur ika prej aty...

S'di nëse kam ikur ndonjëherë,

ngrihem me ty,

ëndërroj aty

dhe orëve të pakta të gjumit

me ty ''flej''.