Ndërrimet e stinëve e për rrjedhojë dhe të sezoneve të veshjeve
,natyrshëm përkojnë me parada dhe sfilata modelesh në botën e modës që
duket se nuk njeh kriza e për më tepër në metropolet e mëdha sic është
edhe New Yorku.Ngjyrat, prerjet, ecjet nën tinguj të qetë dhe ritmikë,vallëzuan
për tri ditë radhazi nëpër pasarela me sytë e vëmendshëm të shikuesve ,
objektivat e kamerave dhe kritikët e modeluesve.
Eventin
e zakonshëm patëm rastin ta ndiqnim edhe ne (Televizioni Albanian
Culture NY), jo se përbënte ngjarje me rëndësi për komunitetin e
shqiptaro- amerikanëve që jetojnë këtu, por sepse kishim një ftesë të
vecantë nga Gjilberta Lucaj ,e vetmja shqiptare që do të perfomonte aty
,natyrisht jo si modele por si artiste që me tingujt e saj e bënte edhe
më aristokratike gjithcka përreth...
Fustani i saj i kuq mund
të ishte konkurrues në paradën e veshjeve, prerjeve, ngjyrave që
sfidojnë me bukuri jetën e vrullshme , të lodhëshme dhe me jo pak strese
që gjithkush në këtë vend ka ,por jo, ai nuk do jetë mbi pasarelë edhe
pse hapat e Gjilbertës si prej balerine janë të denja për ti bërë promo
veshjes elegante.Janë tingujt e interpretimit të saj që celin finalen e
një jave mode në New York City, këtu në Time Square Manhattan ku jeta
nuk din të ndalet, ku netët dhe ditët nuk ndahen sepse reklamat i
ndricojnë fuqishëm netët dhe hapat e turistëve kureshtarë nuk stepen
pothuajse asnjë cast.
Gjilberta me fustanin e kuq dhe violoncelin
që gjithmonë mban me vete që kur ishte 7 -vjec ulet në krye të pasarelës
dhe shpërndan ca tinguj aq të bukur që mua më cuan larg në kohë, diku
në vitin 1997 , në pallatin e kulturës Peshkopi ,ku ca vajza të bukura
dibrane (nxenese gjimnazi)do të ecnin për herë të parë mbi pasarel
ndërkohë që një shoqen e tyre bashkëmoshatare e kishin rrëmbyer nga
shtëpia...ato nga skena e thjeshte ,me hapa që muzika i diktonte do të
transmetonin mesazhin se JETA është ''pronë ''e tyre , e bukurisë,
mencurisë ,sigurisë që përmes tingujve '' It is my life'' e tejkalonin
delikatesën që zakonisht pasarela ofron... edhe pse viti ishte 97...Këto
ndjesi më zgjuan tingujt e Gjilbertës, buzëqeshja e qetë e Verës që
regjistronte në kamer ...Koha ,kjo pasuri plurale që shetit gjithkund më
''rrëmbeu ''për pak caste dhe më tha se edhe njeriu ka mundësi ta
shërojë kohën, me ca tinguj, fantazi dhe mbi të gjitha bukuritë e pafund
që vetë ai (njeriu)prodhon.Pas tingujve të Gjilbertës nëpër sallë u
derdhën ngjyrat, prerjet, stilimet, fantazitë e make up- sh dhe
natyrshëm duartrokitjet...
Gjilberta Lucaj me fustanin e saj të
flamurtë mund edhe të prezantonte modelin e një veshjeje të bukur ,por
jo ,ajo kishte zgjedhur ti dhuronte tingujt kësaj atmosfere dhe mua
fantazitë e pafundme që lindin nga tingujt...Arti ka pushtet,,, më shumë
sesa e bukura,fjala, ndoshta përmbi cdo pushtet tjetër është arti.
Falemnderit Gjilberta jonë që me tingujt e bukur ke fuqinë që të
superosh përmbi gjërat e bukura dhe jo të bukura që jeta ofron.
New York
No comments:
Post a Comment