Kështjella e Rozafës nën të cilën takohen Buna dhe Drini mban në vetvete mitin legjendar të murrosjes.
Sapo hyn në të, bie në sy lagështia e murit hyrës që po sipas legjendës është për shkak të trupit të Rozafës, lotëve dhe qumështit të saj që nuk shterroi.
Vëllezërit që lidhin besë, besa që thyhet si kurban i pabesisë, Rozafa si kurban i besës , riti i murrosjes krijojnë një trill që rend e rend nëpër bedenat e kulturës tonë. Duke qenë se ne si komb afektohemi pas besës, urtësisë me pleq të motçëm, ndjekjes së traditës, mëmësia, etj etj, muralja mbi murin e gurtë me gjysme femrën Rozafë që mëkon jetën e gjallë, më shpie nëpër labirinthe meditimi. Eshte kjo mënyrë kritike e të menduarit që na ka munguar tradicionalisht. E ndoshta pikërisht për këtë djemtë ia besuan këshillën plakut, morën një vendim të padrejtë, iu drejtuan familjeve në mënyra të ndryshme nga ku viktimë u bë pafajësia e Rozafës. Kjo dramë brenda aktit të një marrveshjeje të padrejtë bëhet shkak i një zinxhiri padrejtësish dhe ku viktima reale është një foshnje, pafajësia, e verteta qe fshihet pas muresh deshmitare te heshtur...
Historia qoftë kjo edhe legjendë nuk kthehet pas, sikurse ujët e drinbunës që rrjedhin e rrjedhin ka mijëra vjet, por aty përbri mureve të lagur ku lotët, britmat, lutjet e Rozafës po ashtu ka mijëra vjet që i flasin kohëve të cilat përsërisin të njejtat padrejtësi;" tri katër burra takohen, marrin vendime, heshtin dhe viktimizojnë të ardhmen që e ka zor të rritet..."
Muret e përlotur prej padrejtësisë ku besa e jo besa janë të dyja të padrejta lartësojnë simbolikën e sakrificës , vetmohimit e megjithatë ne kalojmë përbri tyre, bëjmë foto, krenohemi me lashtësinë tonë pa ia dëgjuar aspak thirrjet asaj , pa mësuar çka ajo na rrëfen me heshtjen , lotët apo rënkimet e viktimave të saj edhe heroina.
Marjana (qershor 2018)
No comments:
Post a Comment