Rrjetëzimi i shkollave shqipe si mjet për intensifikimin e të mësuarit të gjuhës, kulturës dhe historisë shqiptare.

Vala e përhapjes së përpjekjeve për të mësuar gjuhën shqipe në çdo cep të globit ku jetojnë shqiptarë është një hallkë e bukur patriotike e cila e ka të domosdoshme edhe bashkëveprimin e aktorëve që e mundësojnë atë. Cilëtdo qofshin ata; shkolla, shoqata, institucione apo individë, përpjekja e përbashkët për ruajtjen dhe trashëgimin e gjuhës shqipe brezave të ardhshëm, duhet të shoqërohet me bashkërendim forcash, dijesh, programesh që i shërbejnë historive tona të përbashkëta nën një flamur, gjuhë dhe atdhe.

Intensifikimi i përpjekjeve për të mësuar gjuhën shqipe çon në:

1. Përhapjen e gjuhës shqipe. 

2. Kushtëzon një standart të përbashkët (çfarë duhet të dijnë grup mosha të përafërta që shkruajnë dhe flasin shqip në diasporë). 

3. Ndërlidh shqiptarët që jetojnë përtej trojeve shqiptare me ata qe jetojnë në territore shqiptare.

4. Stimulohen dhe nxiten iniciativa, ide, projekte në funksion të një vizioni të përbashkët.

Në vetëm dy seminaret e kaluara të cilat përfshijne katër vjet aktivitet të Children of the eagle dhe AADLC janë bashkuar , janë prezantuar dhe janë shkëmbyer me dhjetra platforma e strategji të të mësuarit të gjuhës shqipe nga shkolla, shoqëri, institucione dhe individë si; Shkolla Kuq e Zi Queens. Shkolla e Qendrës kulturore Shqiptaro-Amerikane Rivendale NJ, Shkolla e qendrës Kulturore shqiptaro-amerikane Cliffton NJ, Shoqata atdhetare Dibra, këtë vit do bashkohemi akoma mē shumë, çka dëshmon se dëshira për mbajtjen e gjuhës shqipe gjallë na bën bashkë.

Kur fjala mbeti e pa thene

Kur fjala mbetet pezull

porsi një re ngarkuar me dete avujsh, 

që era e shtyn, e fryn e shfryn 

e nëpër dhëmbë belbëzon  lutje.

Kur fjala takon trishtimin që tkurret 

nga shpresa se ai pak zë mërmëritës 

në lutje dylufton me heshtjet e errëta ,

syhapura,

porsi agimet e pagjuma që përkundin 

perëndime t'zjarrta.

Fjala u përmend e   burgosur 

-“çfarë të them?” -tha 

trullosur nga errësira e gjatë . 

Në gojë i mbeti  brenga  që kurrë vetem nuk e la

porsi lulet përherë në lulzim, 

porsi e drejta e lodhur prej dyluftimi

që shekujt s’ia çelën dot një udhë , 

por as shpresat nuk ia terrën , 

udhës së gjatë

e pathyer mbeti, 

si kalatë.

 

Një oqean fjalësh u thurën 

për ato shtigje që fjalët edhe të pezullta syth -mendime çelin.

Por kur fjala mbeti e pathënë...

mendimi iu bë djepi. 

Ia përkundi pandalshëm  çdo shkronjë 

ia lexoi në heshtje çdo gjendje.

Dhe fjala mendimit i shkroi, 

mendimi asaj iu bë roje.

 

Marjana Bulku 2009

Nacionalizmi modern

Nacionalizmi modern, një shkencë e munguar por gjithmonë prezente në jetën tonë ku dominimi i politikës i ka eklipsuar ngjyrat e nacionalizmit kaq të nevojshëm për ruajtjen e autenticitetit në kushtet e globalizimit kulturor. Ndërkohë që valët e emigrimit bënë që pjesa më e madhe e shqiptarëve të jetojnë jashtë trojeve të tyre etnike nacionalizmi mbetet një bazë e fuqishme për edukimin e vlerave identitare. Po a i ka pasur Shqipëria kushtet për ta forcuar dhe pasur prezent nacionalizmin etnik, romantik, gjuhësor, fetar apo kulturor?!

Edhe pse shumë prej tyre interferojnë njëri tjetrin edukimi me këto ndjesi nacionaliste në trojet tona ka munguar edhe pse pa frikë duhet pohuar që territorit shqiptar nuk i kanë munguar kalatë shekullore, kullat e lashta, veshjet tradicionale plot kolorite lokale, histori të pa shkruara, folklor i pasur, objekte kulti, artistë, nobelistë madje edhe shenjtorë. Pra Shqipëria e ka pasur plotësisht terrenin e duhur për ta ngritur nacionalizmin në nivelet e modernes. Specifikisht nacionalizmi romantik që pikturohet nga vargjet e Bajronit, i cili i bëri përmendore natyrës, cilësive, heroit duke tipizuar vendin tonë si; “Shqipëri, vendi ku lindi Iskanderi, o nënë e rreptë burrash të ashpër e fisnikë”, një natyralizëm kaq organik i cili e ka të shtruar terrenin folklorik, historik dhe kulturor.