Opozitarizmi është kulturë e munguar në Shqipëri, dhe jo vetëm në Shqipëri, e ndofta prandaj është kaq e vështirë ekzistenca dhe mbijetesa e tij edhe pse është një nevojë kaq jetike e munguar dhe e domosdoshme.
Në vënde si Shqipëria ku mungojnë rregullat dhe standartet e ku lehtësisht liria ka si derivat ose kaosin, ose frikën, fenomeni i mungesës së opozitarizmit bëhet shqetësues pasi e shpie vendin dhe të drejtat në lakun e krizave të thella shoqërore, morale madje edhe ekzistenciale.
Kur hedh sytë nëpër histori të afërta dhe të largëta sheh se sa i vetmuar, mohuar dhe dhunuar është "zëri që kundërshton", ai që nuk dakortësohet me të gjithë dhe me gjithçka por mbetet si një tentativë e vazhdueshme për dëgjim dhe respektim të principeve apo parimeve individualiste prej të cilave lind evoluimi.
Pikërisht këtu zë fill e nis logjika që i jep frymë opozitarizmit.
Si një instrument që nuk i nënshtrohet grupit i cili jo gjithmonë ka të drejtë opozitarizmi bëhet embrion i një të drejte që hesht, i një të drejte që nuk duhet të dhunohet, i një të drejte që duhet të mbrohet.
E keqja jo rrallë herë përqafohet nga turma, madje e kundërta është e vërtetë ajo vetëm sa e nënshtron atë pêr shkak të dy elementëve fatkeqë që mbisundojnë sjelljet njerëzore; servilizmi dhe të qenit sipërfaqsor.
Edhe kur turma thërret dhe duartroket për dikë (mungesë thellimi dhe të menduari), kjo jo gjithmonë është për tju gëzuar.
Si ta ndihmosh opozitarizmin?!
Kjo nënkupton të jesh objektiv në perceptimin e realitetit, të njohësh problemet jetike që prekin dhe përndjekin jetët, të dallosh të keqen, të ndihmosh fatkeqin, të jesh i vërtetë dhe realist, të dëgjosh "zërin që s’flet dot", të jesh me të drejtat e të drejtëve në një botë ku jo çdo e drejtë e fituar/dhuruar është realisht e drejtë.
Mund edhe të duket teorike renditja; 1, 2, 3 por opozitarizmi është edhe logjikë.
Opozitarizmi dhe e vërteta jane gjithmonë bashkë dhe e vërtetë do të thotë fakt, ngjarje, përjetim, rrëfim, përllogaritje e të gjithave dhe dëshmi me çdo mjet e tyre.
Opozitarizmi dhe mos heshtja ecin paralel, nuk ka armik më të madh të opozitarizmit se heshtja .
A nuk heshtën të drejtat e shqiptarëve për infinit vjet ?!
Dhe rezultati ishte nënshtrimi i tyre ndaj dhunës fizike dhe ekonomike për pa limit vjet .
Opozitarizmi ka partner ndershmërinë dhe principet ;ato në familje , miqësi , shoqëri, organizatë ,etj. Duket teori por janë të drejtët ata që dhunohen më shumë në shoqëritë kur rolin e mbrojtësit të të drejtave e bëjnë jo pak herë pikërisht dhunuesit e tyre.
Opozitarizmi dhe besueshmëria janë dy koncepte që kanë si bazë objektivizmin. Pra për sa kohë ekziston e vërteta: si fakt, si dokument, si dëshmi, si akt, si zë që ngre krye dhe ZË, opozitarizmi merr shtigjet e lirisë që vazhdimisht cungohet nga errësira përballë; ajo e iluminimit të rremë, dhunës, mohimit dhe denigrimit.
Ndaj duhen dëgjuar viktimat e dhunës, ata që nuk flasin, flaken, denigrohen, ata sistemi i gjatë i pa lirisë i la të pa zë, të pa shkollë, të pa shpresë, të pa krahë. Dhe vonë nuk është kurrë të fillohet nga ata sepse e drejta flen mbi plagë të vjetra dhe të reja.
Kurrë nuk është vonë për t’u kthyer aty ku zinxhirët e fajeve kanë zënë ndryshk prej lotëve të neglizhencës edhe të harrimit.
Opozitarizmi është filiz lirie!
Marjana Bulku 
