Gazetaria e lirë dhe paliria gazetareske janë si dy shina paralele që ecin pafundësisht bashkë për të mos u ndarë kurrë dhe pa u përputhur me njëra -tjetrën gjithashtu .
Mbase ky është edhe koncepti im mbi qasjet e fundit të realiteteve tona të përbashkëta e nga ku gazetarêt jetojnë , shkruajnë, komentojnë , rrijnë mënjanë, anatemohen, shahen aty nga shinat paralele të udhëtimeve të tyre profesionale.
Nëpër këto udhëtime gjithsejcili i vë “ syze “ të ndryshme mendimit të tij. Ndodh që kur largohesh nga atdheu mendimi ndalon nëpër bukuritë e tij, dikujt vështrimi i ngelet mbi plagë, tek malli që djeg, dikush tjetër, shumëkujt nëpër labirinthet e politikës mendimi i përthyhet përmes multiproblematikave që derivojnë nga aty e prej nga ku mendimi shndërrohet në shpatë, akuzë , konflikt, tifoz, militant.
Edhe kur turi gazetaresk ndjek shinat e kohës ku padyshim ndodhin ngjarje të shumta , fjala e ka si mision human ta latojë mendimin mirë e mirë , pa e mprehur shpatën , le t’jua lëmë atë partive , militantëve edhe pse dyshoj nëse është vendimi i mirë dhe i duhur.
Në optikën time personale më prek pa masë njeriu i pa shpresë, ai i pa zë, i drejti, i ndershmi, i heshturi njeri , që nuk e ka si mjet as sulmin por as ankimin , dhe pyetja qê lind është; po zëri i tij kush mundet të jetë?!
Gazetari që trumpeton partitë?!
-Jo!
Investigatori që shkruan për ndjesitë e veta revanshiste?!
Jo dhe jo!
Kush mundet të jetë zëri i atyre që nuk flasin dot????
Kjo enigmë ekzistenciale do e duhet shndêrruar në moto të aspiruesve të mendimit gazetaresk .
Hulumtimi i fenomeneve pêrtej atij udhëtimi dy shinêsh ka rëndësi më shumë sesa zhurma dhe afeksionet nëpër stacionet ku ndalojnë e përplasen emocionet njerëzore, amatoreske apo gazetareske.
Pêrtej fenomeneve ekziston njeriu, shoqëria dhe çdo mbështjellë tjetêr ekonomike , politike që i bën jetët e tyre të duken me ose pa ngjyra.
Të jesh zëri i atyre aë s’flasin dot! Apo i të drejtave të munguara?! I lirive të keqmenaxhuara?! I jetëve në udhëkryq apo në rrezik ?!
Ky do ishte një udhëtim i bukur gazetaresk që i hap shtigje lirisë pa e kryqëzuar atë.
Para disa ditësh u ndodha në studion e mjeshtrit të fotografisë , shqiptaro -amerikanit Fadil Berisha. Aty do të zhvillonim një bisedë të karakterit historik që na çonte në vite të largëta ( 1872-1972) . Studio e Berishës i ngjan një salloni mode, me veshje e ngjyra, akomodime e orendi që nuk lidhen me historinë por kur vullneti dhe nevoja i prijnë qëllimeve mjedisi transformohet në atë që duhet ; pra në mendim. E në një rast si ky ; lirie, si mund të ankohesh për liritë që të mungojnë ?! Aty lindi për herë të parë Mendimi dhe i rrinte kaq bukur mendimi atij mjedisi ku reklamohet historikisht bukuria aq sa me të drejtë duhet pohuar se rrugëtimi profesional e ka të nevojshëm liritë po aq sa disiplinën njerëzore ; atë qê njerëzit i klasifikon në ; të maturuar.
Ndodh që mbi shinat e mendimit profesional të të ngushtojë mungesa e lirisë . Dhe pyetja që perseri
lind është;
Çfarë bën njeriu i lirë?!
Bêrtet?
Ankohet?
Akuzon ?
Jo! E krijon/rikrijon atë ( lirinë ) .
