atë që unë s'do resht së rrëfyeri
nga plaga e gjatë që shkakton heshtja.
Më rrëfen njeriun që kurrë s'e njoha,
rolin e munguar të babës
që edhe pse i gjallë
largësia i fshehu gjurmët.
Më rrëfen fronin e nderit të gruas
që mbretëron si nënë e babë
dhomës plot zëra
në sofrën e zbrazët të komunizmit të gjatë...
Më rrëfen të parrëfyeshmen sagë
të emigrimit vajtje jo ardhje.
Më rrëfen apsurdin e ndarjes për së gjalli
me të gjallët.
Më flet edhe për trauma të pasardhësve,
varrin e paditur.
Një dramë e jetuar në dy botë,
njërën që brohoret pa arsye
dhe tjetrën që pa bujë të ardhme projekton.
Der në pleqërinë e thellë
do të më rrëfejë pseikjen, moskthimin, mohimin.
Nuk di nëse mendja e graduar
apo ajo e mplakur prej harrimit
do ketë mundësinë për të kuptuar
marrëzinë e ikjes në paliri,
moslirinë e kthimit aq fort të ëndërruar.
Nuk do resht të tregoj histori ikjesh...
pamundësi kthimesh...
Cdo 6 korrik teksa shtegëtoj
në atë mëngjes vere shiu ikjeje.
No comments:
Post a Comment